Kind in het nauw

Het Parool plaatste op 4 november j.l. een groot artikel met als kop “Kind in het nauw”. Dit artikel staat niet op zich. De laatste tijd is er steeds meer aandacht voor de schade die bij kinderen kan optreden, ontstaan door een (v)echtscheiding. In het Rapport van kinderombudsman Marc Dullaert van maart jl. wordt beschreven dat jongeren die een lastige scheiding hebben meegemaakt, een hogere kans hebben op delinquentie, agressief gedrag en problemen als een laag zelfbeeld en depressie. Dan praat je toch ergens over! Het is zeker tijd voor actie.

Enkele cijfers

Jaarlijks beëindigen 70.000 stellen met minderjarige kinderen hun relatie. Ongeveer 20 % van die scheidingen verloopt problematisch. Geschat wordt dat er op dit moment 16.000 kinderen ernstige last hebben van de scheiding van hun ouders. Dullaert waarschuwt in zijn adviesrapport “Vechtende ouders, het kind in de knel” (31 maart 2014) dat het ernstig schort aan de begeleiding van kinderen in een scheidingssituatie. “Je zou ouders bij de schouders willen pakken en ze wijzen op de schade die ze hun kind berokkenen, ze zijn zich vaak onbewust van de impact van hun gedrag”.

Voorstel verplichte begeleiding

Dullaert vindt dat scheidende ouders verplicht minimaal één gesprek moeten voeren met een scheidingsmediator en voorlichting moeten volgen over wat scheiding voor kinderen betekent. Liggen er na drie mediationsessies nog geen ouderschapsafspraken, dan neemt de rechter de regie over en benoemt een bijzondere curator: een rechtsfiguur die de belangen van het kind behartigt.

Ook het vFAS (Vereniging van Familierecht Advocaten Scheidingsmediators) mengt zich in de discussie en stelt: “het zou mooi zijn als het standaard wordt dat iemand, apart van de ouders, met de kinderen praat”.

Mijn visie

In mijn praktijk vindt kinderbegeleiding in een scheidingssituatie al jaren plaats. Ik kan het dan ook alleen maar toejuichen dat er vanuit de politiek en de media steeds meer vraag komt naar verplichte hulp voor kinderen. Kinderen verdienen een stem, niet om te kiezen maar wel om te laten horen wat zij vinden, hopen, wensen en hoe ze zich voelen.

Mijn ervaring is dat kinderen hun uiterste best doen voor hun ouders. Zij hebben niet gekozen voor de scheiding, maar moeten wel een manier vinden om met alle veranderingen om te gaan. Dat is een hele klus. Kinderen zijn flexibel en heel loyaal naar hun ouders. Ze doen hun uiterste best om mee te gaan in alle veranderingen. En daarbij zetten ze vaak hun ouders voorop en "vergeten" ze zichzelf. Ze duwen hun echte emoties weg.

Met het speciale programma van “En ik dan?” worden kinderen op een bij hun leeftijd passende wijze begeleid in het proces, of de scheiding nu gaande is of al jaren is afgerond. Simpelweg omdat kinderen daar grote behoefte aan hebben. Omdat zij zichzelf verliezen, minder gelukkig zijn, zichzelf te lang/te veel wegcijferen, etc. Daarom werken wij er steeds naar toe dat een kind ook echt kind kan en mag zijn. Zij verdienen dat!