Echtscheidingsmelding

Nog niet zo lang geleden ontmoette ik in mijn praktijk de heer en mevrouw Tisover. Meneer Tisover deelde mij mede dat ze hun huwelijk snel wensten te laten ontbinden. Ik deelde hen mede wat echtscheidingsbemiddeling inhoudt, kort gezegd: onpartijdige en onafhankelijke begeleiding door een gespecialiseerde advocaatechtscheidingsbemiddelaar, waarbij partijen zoeken naar een win-win situatie. Oplossingen en regelingen komen tot stand waarbij beiden het beste gebaat zijn. Er volgt geen doorverwijzing of hulp van derden. De advocaat regelt alles, mits de bereidheid aanwezig is rekening te houden met elkaars belangen en zelf te werken van een goede regeling van zaken! 

Meneer Tisover gaf te kennen dat ze wel wisten wat bemiddeling inhoudt en schoof vervolgens een financiële map naar mij toe. Tegelijk gaf de heer Tisover te kennen: “We weten precies hoe we de verdeling willen, zet u het maar op papier!” Mevrouw Tisover zat er stilletjes bij. Omdat de spanning van haar gezicht was af te lezen, vroeg ik haar: “Weet u hoe de verdeling plaatsvindt?” Wat schuchter antwoordde zij “nee” en barstte in huilen uit en herhaalde steeds weer “waarom, waarom, waarom?” “Wat waarom”, vroeg meneer Tisover verontwaardigt. “Waarom u wilt scheiden van uw vrouw”, antwoordde ik, “dat is wat zij wil weten”. Tegelijkertijd schoof ik de map naar de hoek van de tafel. “Dat weet ze wel”, antwoordt hij. “Kennelijk niet”, zeg ik. 

Ik leg uit dat het geven van de reden van de scheiding (de echtscheidingsmelding) van groot belang is, omdat de ander daar simpelweg recht op heeft en het niet weten of willen weten van de reden steeds weer zal blijven (op)spelen, hetgeen de bemiddeling bemoeilijkt. Emoties (zoals o.a. wraak, onbegrip en verdriet of onzekerheid) zullen parten blijven spelen. Zij zullen een redelijk overleg en de wil om alles op een redelijke wijze af te wikkelen in de weg staan. Waarom zal ik meewerken aan het maken van afspraken over verdeling van huis en inboedel en een omgangsregeling voor de kinderen, als je niet wilt scheiden en al helemaal niet begrijpt waarom je echtgenoot/echtgenote wil scheiden. Beide echtgenoten zijn er dus bij gebaat.

“Omdat het mooi is geweest”, zegt meneer hard. Ik vraag hem concreter te worden. Meneer Tisover zegt niets. Ik ook niet en mevrouw ook niet. Ik deel hen mede dat mevrouw zich thans bevindt in de verdrietfase en dat meneer weliswaar nu zakelijker denkt, maar dat hij deze fase de laatste maanden al heeft doorlopen en nu verder is en daardoor ook sneller wil en kan regelen. Voorts deel ik hen mede dat ik de gelijkwaardigheid dien te waarborgen. Vooral nu meneer zakelijker en toekomstgerichter denkt dan mevrouw. Meneer moet om een (goede) bemiddeling mogelijk te maken, thans in het belang van beiden, pas op de plaats maken en mevrouw de ruimte geven de verdrietfase te doorlopen, waarna zij in staat zal zijn verder te gaan met de meer zakelijke kant van de echtscheiding.

Ik gun meneer de tijd om zijn verhaal te doen. Na 4 lange stille minuten antwoordt meneer Tisover zachtjes en met waterige ogen: “Tis gewoon over, ik … voel niets meer voor je Ans. Al een lange tijd niet meer. Ik ben mezelf niet meer. Er is geen ander. Het vuur is gewoon uit bij mij. … Sorry Ans. Dank voor de afgelopen jaren”. Mevrouw kijkt meneer nog wat huilend maar meer respectvol aan en zegt: “Het is voor het eerst Jan, dat je zegt waarom. Ik heb nooit geweten waarom je wilt scheiden”. “Ik wilde je niet kwetsen Ans”, zegt hij. “Je bent altijd goed voor mij geweest”. “Je kwetst me nu niet, Jan”, zegt ze’, en tegelijkertijd schuift ze de financiële map naar mij en kijkt mij ietwat opgelucht aan.